امید

روی خطِ تلخِ این زندگی
از پشت رشته‌کوهی که محصور کرده شهرِ مرا
هنوز می‌بینم
طلایه‌ی امید را
در هنگام طلوع زرین خورشیدی غمگین
آنجا که زمان می‌ایستد گویا
و آسمان یکدست قرمز می‌شود
در افکار گم و گورِ شبِ خویش